Kto by pomyślał, że Sokrates — wielki filozof znany ze swojej mądrości, spokoju i głębokich słów — mieszkał z kobietą, która nieustannie wystawiała jego cierpliwość na próbę? Jego żona słynęła z ostrego języka, dominującej obecności i nieustępliwego temperamentu. Każdego ranka wypychała go z domu o wschodzie słońca, a on wracał dopiero, gdy słońce miało już zajść.

Mimo trudnego charakteru Sokrates zawsze mówił o niej z szacunkiem, a nawet wdzięcznością. Kiedyś przyznał, że zawdzięcza jej część swojej mądrości, ponieważ bez takich codziennych prób nigdy nie dowiedziałby się, że prawdziwa mądrość żyje w ciszy, a pokój znajduje się w bezruchu.

Pewnego dnia, gdy siedział ze swoimi uczniami, zaczęła na niego krzyczeć jak zwykle — ale tym razem wylała mu wodę na głowę. Niewzruszony Sokrates po prostu otarł twarz i spokojnie powiedział: „Cóż, po grzmotach można było spodziewać się deszczu”.

Jej historia nagle się skończyła. Podczas innego z jej wybuchów, kiedy Sokrates, jak zwykle, pozostał spokojny i milczący, jej gniew ją przytłoczył. Doznała zawału serca i zmarła tej samej nocy. Podczas gdy ona wybuchła jak burza, Sokrates pozostał morzem spokoju.

Jej imię zniknęło w historii. Jego kompozycja stała się legendą.

To nie jest tylko historia konfliktu — to przypomnienie, że siła często objawia się w ciszy, a najwięksi nauczyciele czasami przychodzą przebrani za najtrudniejszych ludzi w życiu.