LALKARZE…
Ogromny teatr-coś jak multikino. Jest tu jednocześnie wiele spektakli…o miłości i nienawiści, tolerancji i jej braku, wojnie i pokoju, bogactwie i biedzie, religii i ateizmie. Lalki odgrywają swoje role perfekcyjnie i wszystkie przedstawienia są niesamowicie realistyczne. Są starannie ucharakteryzowane a sceneria w niczym nie odbiega od rzeczywistości. Ich gra tak pochłania widza, że ten nie zauważa spektakli toczących się tuz obok-tylko na pozór zupełnie nie powiązanych. Zupełnie nie dostrzega też lalkarzy…Nie dostrzega, że lalki żyją i poruszają się wyłącznie dzięki lalkarzom. Uwadze widza umyka, że przecież zna lalkarzy…
Tak-wszyscy znamy lalkarzy. Znamy ich nazwiska i twarze. Są ministrami, prezydentami krajów, są szefami wielkich organizacji międzynarodowych, są papieżami i są również przedstawicielami Światowego Forum Ekonomicznego, ONZ, WHO, NASA.
Są filantropami, autorytetami, sędziami…
Są nawet tzw. antysystemowcami.
Ale…to tylko lalkarze.
Świadomość podpowiada widzowi, że jest ktoś jeszcze…reżyser, który pisze kolejne scenariusze i wymyśla choreografię. Ciekawość pcha nas za kurtynę, żeby poznać reżyserów spektakli…i tutaj również niespodzianka-bo większość z nich też znamy.
Ich twarze nie przewijają się na bilbordach tak często jak twarze lalkarzy, ale rozpoznajemy ich, oraz ich rodziny…właścicieli teatru.
To oni tworzą swoje sztuki o wojnach, religiach, tolerancji, duchowości, zjednoczeniu. W oddzielonych spektaklach pokazują nam swoje wizje i swoje wersje wydarzeń…

Ale…to ich wizje…a widzowie zapomnieli, że ten cały teatr stoi w naszym-ludzkim Królestwie. Widzowie zapomnieli, że płacą za bilety i tym samym opłacają lalkarzy i ich teatr…
Zahipnotyzowani wieloma przedstawieniami, zapomnieli, że mogą po prostu wyjść z teatru…

Lalkarz nie powie Ci prawdy…sprzeda jedynie sen reżysera.

Zdrawiam czytających-K.K